But when you get hunted—that’s different. Somepin happens to you. You ain’t strong; maybe you’re fierce, but you ain’t strong. I been hunted now for a long time. I ain’t a hunter no more. I’d maybe shoot a fella in the dark, but I don’t maul nobody with a fence stake no more. It don’t do no good to fool you or me. That’s how it is.
-წითელკაბიანი გოგო დაინახა. უტვინო ნაბიჭვარია, უნდა, რომ ყველაფერს შეეხოს, რაც მოსწონს. ჰოდა, წითელ კაბას ხელი წაატანა, გოგომ გამკინავი ხმით ყვირილი მორთო. ლენის გონება აერია და გოგოს ჩაეჭიდა, ეს ერთადერთია, რისი მოფიქრებაც შეუძლია. გოგონა კი გაუთავებლად ყვიროდა. მე შორიახლოს ვიყავი და ყვირილზე გამოვიქეცი. ლენი უკვე სულ მთლად დაბნეული იყო და გოგონას ხელს არ უშვებდა. ღობის სარს დავავლე ხელი და თავში ჩავარტყი, რომ მეიძულებინა ხელი გაეშვა. ისე ჰქონდა გონება არეული, კაბას არ ეშვებოდა, ეს წყეული კი შენც იცი რა ძლიერია.სლიმი მშვიდად უყურებდა, თვალებსაც არ ახამხამებდა.-მერე რა მოხდა? - დინჯად ჩაეკითხა.ჯორჯმა პასიანსის კარტები გულდასმით ჩაამწკრივა.-გოგო სასამართლოში გაიქცა და მოახსენა, რომ მასზე ძალა იხმარეს. უიდის კაცები დაირაზმნენ და გადაწყვიტეს ლენი დაეჭირათ და ლინჩის წესით გაესამართლებინათ, ჩვენ კი მთელი დარჩენილი დღე სარწყავ არხში, წყალში მყოფებმა გავატარეთ. მხოლოდ თავები გვქონდა წყლიდან ამოყოფილი. ღამით კი იქიდან მოვუსვით.სლიმი ცოტა ხანს უხმოდ უყურებდა.-გოგოსთვის არაფერი დაუშვებია, ჰო? - იკითხა, ბოლოს და ბოლოს.-ჯანდაბა, არა! უბრალოდ შეაშინა. მეც კი შემეშინდებოდა, ასე რომ დავეჭირე. მაგრამ არასდროს არაფერს დაუშავებდა. უბრალოდ უნდოდა იმ წითელ კაბას შეხებოდა, ზუსტად ისე, როგორც იმ ლეკვებს ეფერება.
-როგორ გავიგო შენი ამბავი? - ჰკითხა დედამ შემდეგ. - იქნებ მოგკლან, არაფერი მეცოდინება. იქნებ დაგასახიჩრონ. როგორ გავიგებ?ტომს უმწეოდ გაეცინა.-შეიძლება, როგორც კეისი ამბობს, ადამიანს არა აქვს საკუთარი სული, აქვს მხოლოდ დიდი სულის ნაწილი... და მაშინ...-მაშინ რა, ტომ?-მაშინ სულ ერთია. მაშინ სიბნელეშიაც მომნახავ. მე ყველგან ვიქნები... ყველგან, საითაც გაიხედავ. სადაც მშიერი ადამიანები საჭმლისთვის ბრძოლას დაიწყებენ... მეც იქ ვიქნები. სადაც პოლიციელი ხელკეტს აღმართავს... მეც იქ ვიქნები. თუ კეისი სწორს ამბობდა, ჰო, მეც იმ ადამიანთა გვერდით ვიქნები, რომლებიც მოთმინებიდან გამოვლენ და ხმას აუმაღლებენ... და როცა ბავშვებს მოშივდებათ, მაგრამ ეცოდინებათ, რომ ვახშამი მზადდება, მათთან ერთად ვიცინებ მეც. როცა ჩვენი ხალხის თავისი ხელით მოყვანილ სარჩოს შეექცევა და თავისი ხელით აშენებულ სახლებში იცხოვრებს... ჰო, იქ ვიქნები მეც. გაიგე? ღმერთო, უკვე კეისივით ვლაყბობ. ასე გამოდის, რადგან ძალიან ბევრს ვფიქრობ იმაზე. ზოგჯერ თითქოს თვალწინ მიდგას.-ვერ გავიგე, - უპასუხა დედამ. - ნამდვილად არ მესმის.-არც მე მესმის, თქვა ტომმა. - თავში კი სულ ამნაირი აზრები მიტრიალებს. ადამიანს ბევრი ფიქრი აწუხებს, როცა ასე მარტოდ უხდება ყოფნა.
Two are better than one, because they have a good reward for their labor. For if they fall, the one will lif’ up his gellow, but woe to him that is alone when he falleth, for he hath not anthoer to help him up…Again, if two lie together then they have heat: but how can one be warm alone? And if one prevail against him, two shall withstand him, and a three-fold cord is not quickly broken.
That man who is more than his chemistry, walking on the earth, turning his plow point for a stone, dropping his handles to slide over an outcropping, kneeling in the earth to eat his lunch; that man who is more than his elements knows the land that is more than its analysis. But the machine man, driving a dead tractor on land he does not know and love, understands only chemistry; and he is contemptuous of the land and of himself.
Kino escuchó el leve romper de las olas de la mañana en la playa. Era estupendo...Kino volvió a cerrar los ojos y atendió a su música interior. Quiza sólo él hiciera eso, y quizá lo hiciera toda su gente. Los suyos habían sido una vez grandes creadores de canciones, hasta el punto de que todo lo que veían o pensaban o hacían u oían, se convertía en canción...
And then the leaves break out on the trees, and the petals drop from the fruit trees and carpet the earth with pink and white. The centers of the blossoms swell and grow and color: cherries and apples, peaches and pears, figs which close the flower in the fruit. All California quickens with produce, and the fruit grows heavy, and the limbs bend gradually under the fruit so that little crutches must be placed under them to support the weight.
A cantankerous, complaining, mischievous, laughing face. He fought and argued, told dirty stories. He was as lecherous as always. Vicious and cruel and impatient, like a frantic child, and the whole structure overlaid with amusement. He drank too much when he could get it, ate too much when it was there, talked too much all the time.