In breve, io deduco che tutti gli uomini non dico grandi, ma che appena escono un po' dalla carreggiata, cioè sono appena un po' capaci di dire qualcosina di nuovo, devono necessariamente, per propria natura, essere dei delinquenti: più o meno, s'intende. Altrimenti sarebbe difficile per loro lasciare la via battuta, e ovviamente non possono acconsentire a restarci, sempre per propria natura, e secondo me hanno addirittura il dovere di non acconsentire.
Voiau sa vorbesca si nu puteau. Le erau ochii plini de lacrimi. Amandoi arau palizi si slabi; dat pe chipurile acestea bolnavicioase si palide straluceau zorile unor preschimbari depline, ale invierii si renasterii lor la o viata noua. Ii renegase dragostea, inima unuia cuprindea izvoare nesecate de viata pentru inima celuilalt.
Pero en esto estriba precisamente la grandeza del drama: en el misterio, en que la apariencia terrenal se confronta con la verdad eterna y aquella ve cómo esta se cumple. El Creador, aprobando su obra como en los primeros días de la Creación, mira a Job y se enorgullece de nuevo de su fiel criatura. Y Job, al alabarlo, presta un servicio no sólo al Señor, sino a la Creación entera, generación tras generación y siglo tras siglo.
Sido që të ishte, ajo grua - ndonjëherë me ca mënyra brutale, madje cinike - në të vërtetë ishte më e turpshme, më e dashur dhe më e besës se sa dukej. Në sjelljen e saj shumë gjëra vinin nga librat, nga ëndërrimet, nga mbyllja në vetvete, nga fantazia e bollshme, por shprehja e tyre ishte fort e ndier dhe e thellë. Agllaja këtë e dinte dhe mend pëlciste nga smira.
Al mondo non c'è nulla di più difficile della franchezza, e non c'è nulla di più facile dell'adulazione. Se nella franchezza c'è solo una centesima parte di noterella stonata, ne nasce subito una dissonanza, e subito dopo uno scandalo. Al contrario, anche se nell'adulazione è tutto stonato fino all'ultima noterella, essa risulta comunque gradevole e la si ascolta non senza piacere; magari un piacere grossolano, ma pur sempre piacere. E per quanto smaccata sia l'adulazione, almeno per metà sembra sempre veritiera.
Где сам то ја...помисли Раскољников идући даље, „где сам то читао како један осуђеник на смрт, сат времена пре погубљења, говори или мисли: кад бих морао живети негде на висини, на стени, и то на таквој узаној заравни да само два стопала могу стати – а унаоколо бездани, океан, вечни мрак, вечна усамљеност и вечна бура – и да останем тако стојећи на аршину простора целога живота, хиљаду година, читаву вечност – ипак би биље било и тако живети него сад одмах умрети!